Η θάλασσα του χρόνου απλωνόταν μπροστά του σαν απέραντος, σκοτεινός δίσκος βινυλίου, με κύματα που έμοιαζαν να γυρίζουν αργά, ακολουθώντας έναν αόρατο ρυθμό. Δεν υπήρχαν χάρτες, ούτε σημάδια για προσανατολισμό. Μόνο η αίσθηση ότι κάπου εκεί, ανάμεσα στις πτυχές του χρόνου, υπήρχε κάτι που δεν ήθελε να βρεθεί.
Και τότε την είδε.
Μέσα από μια ομίχλη που μύριζε αλάτι και καμένο ενισχυτή, ξεπρόβαλε μια νησίδα που δεν ανήκε σε κανέναν ωκεανό. Τα βράχια της είχαν σχήμα απόλυτα λαξεμένο, σαν νότες πάνω σε πεντάγραμμο, και τα κύματα έσκαγαν στις ακτές σαν χειροκρότημα στο τέλος ενός τραγουδιού μιας τεράστιας συναυλίας.
Στην κορυφή, ένας φάρος — αλλά αντί να στέλνει φως, ξεσπούσε σε ατελείωτα σόλο κιθάρας. Κάθε νότα εκτοξευόταν στον αέρα σαν φωτοβολίδα: Led Zeppelin, Doors, Pink Floyd… riffs που έσκισαν τον ουρανό και έμειναν να αιωρούνται πάνω από τη θάλασσα.
Οι κάτοικοι δεν ήταν άνθρωποι ήταν διάφανα πνεύματα μουσικών, σμιλεμένα από ήχο και μνήμη. Στεκόντουσαν στις άκρες των γκρεμών, στις άκρες των βράχων, με βλέμμα καρφωμένο στον Μπλου, σαν να περίμεναν από εκείνον να παίξει την πρώτη νότα.
Ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένα κορίτσι, με μάτια που έλαμπαν σαν CD κάτω από προβολέα, που τον πλησίασε...
— «Για να ανάψει ξανά ο φάρος», είπε με φωνή που θύμιζε παλιά κασέτα, «πρέπει να ενώσεις τις τέσσερις χορδές του ανέμου.»
Του έδωσε μια πέτρα σκαλισμένη στο σχήμα μιας Gibson Les Paul, με τέτοια λεπτομέρεια που νόμιζες πως αν την κρατούσες σωστά, θα έπαιζε μόνη της.
Ο Μπλου ανέβηκε στο πιο ψηλό σημείο του νησιού. Ο άνεμος ούρλιαζε, αλλά μέσα σε αυτό το χάος ξεχώρισε τέσσερις αόρατες χορδές που αιωρούνταν στον αέρα. Τις άγγιξε προσεκτικά, τέντωσε και κούρδισε κάθε μία ξεχωριστά. Οι νότες που βγήκαν δεν ήταν απλά ήχοι· ήταν σπίθες, και σύντομα έγιναν φωτιά.