Η πρώτη αχτίδα του ήλιου έσκισε την ομίχλη και έπεσε πάνω στην πόλη σαν χρυσό spotlight που περίμενε τον πρωταγωνιστή της παράστασης. Ο Μπλου, κουρασμένος από το προηγούμενο ταξίδι του στον χρόνο, περίμενε να δει την κλασική πρωινή βιασύνη: ανθρώπους να τρέχουν για τη δουλειά, να μιλούν στα τηλέφωνά τους, να φωνάζουν ταξί.
Αντί γι’ αυτό… όλοι χόρευαν.
Στους δρόμους, γυναίκες με λαμπερές τουαλέτες και άνδρες με καπέλα fedora κινούνταν στον ρυθμό. Τα βήματά τους συγχρονίζονταν τέλεια, σαν να ήταν μέλη μιας αόρατης ορχήστρας. Τα φανάρια αναβόσβηναν όχι για να ρυθμίσουν την κυκλοφορία, αλλά για να κρατήσουν το beat. Κάθε πράσινο ήταν ένα χτύπημα τύμπανου, κάθε κόκκινο ένα χτύπημα μπάσου.
Τα κτίρια… τραγουδούσαν. Από τα ανοιχτά παράθυρα ξεχύνονταν μελωδίες σαν αρώματα· από τις στέγες έσταζαν βαθιά, γεμάτα μπάσα που κυλούσαν σαν ποτάμι μέσα στα σοκάκια. Ο αέρας ήταν τόσο γεμάτος ήχο που ένιωθες πως αν άπλωνες το χέρι, θα τον έπιανες.
Κι όμως, κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο ρυθμός, αν και δυνατός, ήταν… άψυχος. Σαν να χόρευε η πόλη χωρίς καρδιά. Τα βλέμματα των ανθρώπων ήταν κενά, οι κινήσεις τους μηχανικές.
Τότε, ένας πλανόδιος μουσικός με σαξόφωνο πλησίασε τον Μπλου. Το πρόσωπό του ήταν σκιερό, αλλά τα μάτια του είχαν το χρώμα του χαλκού. Έσκυψε και του ψιθύρισε:
«Ο Ρυθμός Η Καρδιά αυτής της πόλης χάθηκε του είπε… και η πόλη πεθαίνει.»
Χωρίς άλλη κουβέντα, ο Μπλου ακολούθησε τα βήματά του μέχρι ένα παλιό υπόγειο. Η βαριά μεταλλική πόρτα έτριξε καθώς άνοιξε, αποκαλύπτοντας μια ντισκοτέκ που είχε παγιδευτεί στον χρόνο. Σκόνη κάλυπτε τα πάντα, σαν γκρίζο πέπλο πάνω από μια παλιά δόξα. Στο βάθος, το δικό του παλιό Jukebox περίμενε υπομονετικά, σαν να ήξερε ότι εκείνος θα επέστρεφε.
Ο Μπλου πέρασε το χέρι πάνω από την επιφάνειά του και άφησε έναν αναστεναγμό. Άνοιξε την υποδοχή και έβαλε έναν ξεχασμένο δίσκο: Earth, Wind & Fire - September